قطار شهری مشهد

 

به جان خودم تقصیر بابک بود نه من  

صبح تاسوعا قصد کردیم بریم اطراف حرم و دسته های عزاداری را تماشا کنیم  . 

که گفتیم بهتر است چون خیابانهای منتهی به حرم مطهر بسته است با مترو بریم ، منهم هوس کردم دوربینم را بردارم و یاد زمانهای شباب کمی عکاسی کنم ، خلاصه حرکت کردیم .  

راستش از خدا پنهان نیست از شما هم پنهان نباشه  ، من تا حالا قطار شهری مشهد رو سوار نشده بودم وقتی وارد راه پله ها شدم دیدم نه قشنگه ، با خودم گفتم چندتا عکس بگیرم  ، برای بابک بفرستم فکر نکنه فقط انور آب متروهاش قشنگه که اولین عکس رو گرفتم .

  

بعد دومی  

 

و سومی 

 

و چهارمی و پنجمی 

 

و ششمی 

 

و هفتمی که دخترم شمیمه 

 

که داستان شروع شد ، یک نفر از اونطرف ایستگاه (لاین برگشت) فریاد زد به لهجه مشهدی و لحنی تند آقا عکس نگیر گفتم چشم و رفتم نشستم روی صندلیهای انتظار ، شمیم و لاله هم کنارم بودند نمیدانم چی شد که دستم رفت روی شاسی شاطر دوربین و ناگهان فلش دوربین عملکرد و بلاها شروع شد بنده خدا که جوانکی بود با آرایش موی مدل روز و سن حدود بیست و سه ، چهار سال در لباس مامورین حراست قطار شهری با لحنی بسیار زننده تر از قبل گفت مگر نمی فهمی گفتم عکس نگیر ، خیلی ناراحت شدم ولی خودم را کنترل کردم و گفتم برادر کجا نوشته یا تابلو نصب شده که من متوجه باشم خلاصه چند نفر از مسافرین هم که از لحن زننده بنده خدا ناراحت شده بودند اعتراض کردند که بدتر شد سریع یک مامور نیروی انتظامی آمد و هر چه گفتیم به خرجشان نرفت و ما را بردند دفتر ایستگاه ،  تا به قول خودشان بگویند از پاسگاه بیایند و ما را ببرند که بعد از حدود پانزده دقیقه یک آقائی بسیار محترم آمد که ظاهرا مسئول حراست چند ایستگاه بود و بعد از اینکه از موضوع مطلع شد معذرت خواهی کرد و ما از زندان آزاد شدیم ، حالا کسی نبود بپرسه اینهمه استرس که به من و خانواده وارد شد پس جوابش چیست . 

اصلا من برای اینکه دل خودم را راضی کنم و زیاد ناراحت نشم با خودم و توی توی دلم گفتم مرتیکه احمق مگر نمیدانی اینجا ایران است غلط کردی هوس عکاسی میکنی برای رفیق اونور آبت قمپوز در کنی  . 

راستی اون عکس اتفاقی هم این بود